اوتیسم در بزرگسالی / نقش گفتاردرمان در درمان اوتیسم بزرگسالان

اوتیسم یکی از اختلالات توسعه‌ای است که در اکثر موارد از دوران کودکی آغاز می‌شود و معمولاً به عنوان یک اختلال کودکانه شناخته می‌شود. اما اوتیسم نه تنها مربوط به کودکان است، بلکه می‌تواند تاثیرات خود را در طول عمر و در زمان بزرگسالی نیز می تواند نمایان و تأثیر گذار باشد. در این مقاله به بررسی اوتیسم در بزرگسالی می‌پردازیم و سعی می‌کنیم نگاهی عمیق‌تر به این مسئله داشته باشیم.

همچنین در ادامه به تعریف اختلال اوتیسم خواهیم پرداخت همچنین در مورد علایم اوتیسم در بزرگسالی و نحوه درمان آن می پردازیم و نقش گفتار درمانی را به طور کامل در مورد درمان این اختلال در بزرگسالی بازگو خواهیم کرد. با ما همراه باشید.

 

اوتیسم در بزرگسالی

اوتیسم یک اختلال عصبی است که تأثیرات گسترده‌ای بر روی تعامل اجتماعی، تبادل اطلاعات غیرکلامی، علایق و تکیه‌گاه‌های عاطفی فرد دارد. در بزرگسالی، افراد ممکن است با چالش‌های جدیدی مواجه شوند که به عنوان “اوتیسم بزرگسای” با آنها روبرو می‌شوند. این چالش‌ها ممکن است شامل: تفاوت‌های تعامل اجتماعی، مهارت‌های ارتباطی، تعامل با محیط اجتماعی و تطابق در محیط‌های کاری و تحصیلی باشد.

ویژگی‌های مشترک در افراد مبتلا به اوتیسم شامل موارد زیر می‌شود:

• مشکل در تفسیر قوانین اجتماعی و زبان بدن
• مشکل در ایجاد و حفظ دوستی‌ها
• تمایل به برداشت جملات به معنای واقعی کلمه

اگرچه اوتیسم قابل درمان نیست، اما مداخلات و حمایت‌های مناسب می‌تواند به افراد در ایجاد مهارت‌ها و استراتژی‌های مقابله کمک کند. تیم‌های پشتیبانی می‌توانند به افراد اوتیسمی در درک انتظارات اجتماعی کمک کرده و مشکلاتی که ممکن است در مواقع اجتماعی پیش آید را مدیریت کنند. مشاوره یا روان‌درمانی همچنین می‌تواند به افراد اوتیستی در درک و مدیریت احساسات آنها کمک کند.

به علاوه، سندرم آسپرگر در حال حاضر به عنوان یکی از زیرمجموعه‌های اختلال طیف اوتیسم (ASD) شناخته می‌شود و سندرم آسپرگر حالا جزء طیف گسترده‌تری از اوتیسم است.

اوتیسم در بزرگسالان می‌تواند به علت تفاوت‌هایی در تعامل اجتماعی، مهارت‌های ارتباطی و تطابق در محیط‌های کاری و تحصیلی به چالش کشیده شود. با این حال، برخی از افراد اوتیستیک نیز استعدادها و توانایی‌های خود را دارند که می‌توانند در جامعه ارزشمند باشند.

تشخیص اوتیسم در بزرگسالان ممکن است از طریق ملاقات با متخصصین روان‌شناسی و پزشکان تشخیص داده شود. افرادی که شکی دارند که ممکن است اوتیسم داشته باشند، بهتر است با متخصصین مشورت کنند تا به تشخیص دقیق و دریافت حمایت‌های مناسب برسند.

 

اوتیسم در کودکان

اوتیسم معمولاً در دوران کودکی شروع می‌شود و تأثیری بر رفتار اجتماعی، ارتباطات و تعامل کودکان دارد. این اختلال در طیف وسیعی از نشانه‌ها و شدت‌ها ظاهر می‌شود و به عنوان اختلال اوتیسم طیفی (Autism Spectrum Disorder یا ASD) شناخته می‌شود.

کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً دارای مشکلات در برقراری ارتباط با دیگران هستند. آنها ممکن است مشکلات در تبادل نظرات، افعال غیرکلامی (مثل نمایش احساسات و احساسات) و تفاوتهای در تعبیر از علائم غیرکلامی داشته باشند.

کودکان با اوتیسم معمولاً مشکلات در تعامل با دیگران دارند. آنها ممکن است از افراد دوری کنند یا توجه نداشته باشند. کودکان اوتیستی ممکن است انتخاب بازی‌ها و فعالیت‌های تکراری داشته باشند و به چیزهای خاص تمایل داشته باشند. بسیاری از کودکان با اوتیسم تاخیر در توانایی‌های زبانی دارند یا ممکن است مشکلات در بیان خود و درک زبان داشته باشند.

آنها همچنین ممکن است حساسیت بیش از حد یا کمتر از حد نسبت به محیط و حوادث داشته باشند. معالجه اوتیسم به صورت چندگانه و شامل: تراپی‌های رفتاری، گفتاری و توانبخشی انجام می‌شود. همچنین، ایجاد محیطی حمایتی و ارائه توانمندی‌های آموزشی مناسب برای کودکان با اوتیسم از اهمیت بالایی برخوردار است.

سندروم اسپرگر

سندروم آسپرگر یکی از اختلالات طیف اوتیسم (ASD) است و به عنوان یکی از زیرمجموعه‌های اوتیسم مطرح می‌شود. این سندروم به نام همتای اتیسم در سطح بالا نیز شناخته می‌شود.

مهمترین ویژگی سندروم آسپرگر عبارت است از:

•  افراد مبتلا به سندروم آسپرگر معمولاً دارای مهارت‌های زبانی نسبتاً خوبی هستند و معمولاً به درستی از زبان استفاده می‌کنند. این افراد معمولاً دارای واژگان گسترده و توانایی تفکر کلامی مناسبی هستند.
•  آنها معمولاً توانایی خوبی در حل مسائل دارند و می‌توانند در زمینه‌هایی مانند علوم ریاضی و مهندسی موفق عمل کنند.
•  افراد با سندروم آسپرگر معمولاً به موضوعات خاصی علاقه دارند و ممکن است در این زمینه‌ها تخصص داشته باشند. این علاقه ممکن است به شکل متفاوتی از تخصص در زمینه‌های علمی، هنری، ورزشی و … بیان شود.
•  افراد با سندروم آسپرگر معمولاً مشکلاتی در برقراری ارتباطات اجتماعی و تفهیم احساسات دیگران دارند. آنها ممکن است مسائلی در مکالمات غیرکلامی مانند عبور از اشارات اجتماعی داشته باشند.
• برخی از افراد با سندروم آسپرگر ممکن است رفتارهای تکراری داشته باشند و به الگوهای ثابتی در زندگی علاقه داشته باشند.
• آنها ممکن است حساسیت‌های حسی داشته باشند و نسبت به نور، صدا، بوها، و … بی‌تحملی نشان دهند.
•  آنها ممکن است تمایل به تمرکز بر جزئیات داشته باشند و جزئیات را مقدم بدانند.

سندروم آسپرگر از سایر اختلالات طیف اوتیسم با تفاوت‌هایی در مهارت‌های زبانی و تفکری تمایز دارد. افراد با این سندروم معمولاً می‌توانند در جامعه به خوبی تأثیرگذار باشند، اما نیاز به توجه و حمایت در زمینه‌های مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی دارند.

از اختلالات دیگر طیف اوتیسم می توان به موارد زیر نیز اشاره کرد:

• اوتیسم کلاسیک (Autistic Disorder)
• اختلال توانایی توجه و هیجانی (Pervasive Developmental Disorder-Not Otherwise Specified یا PDD-NOS)
• اختلال نادرسازی (Childhood Disintegrative Disorder یا CDD)
• اختلال بازیافت (Rett Syndrome)

درمان اوتیسم در بزرگسالی

درمان اوتیسم در بزرگسالی یک مسئله مهم است و نیاز به رویکردهای چندگانه دارد. افراد بزرگسال مبتلا به اوتیسم می‌توانند از مداخلات مختلف بهره‌برداری کنند تا کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند. درمان اوتیسم در مرحله بزرگسالی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

مشاوره و درمان روانی:

اوتیسم در حقیقت قابل درمان نیست، اما مداخلات و تدابیری می‌توانند به افراد در مدیریت و بهبود علائم و مشکلات کمک کنند. مشاوره و درمان روانی می‌تواند به افراد اوتیستیک کمک کند تا مهارت‌های ارتباطی، مدیریت احساسات و توانایی‌های اجتماعی خود را بهبود ببخشند. درمانگران معمولاً از روش‌های شناختی-رفتاری استفاده می‌کنند تا به افراد کمک کنند در مواجهه با چالش‌های زندگی عادی موثرتر عمل کنند.

توانبخشی حرفه‌ای:

توانبخشی حرفه‌ای می‌توانند به افراد اوتیستیک در بهبود مهارت‌های کاری و تحصیلی کمک کنند. این برنامه‌ها معمولاً به صورت شخصی‌سازی شده و با توجه به نیازهای افراد ارائه می‌شوند.

حمایت از مهارت‌های اجتماعی:

توسعه مهارت‌های اجتماعی از جمله تفسیر اشارات بدنی و چهره‌ای، درک قوانین اجتماعی و تعامل موفق با دیگران می‌تواند به افراد اوتیستیک در زندگی اجتماعی کمک کند. کلاس‌های تعامل اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی می‌توانند اوتیسم در بزرگسالی مفید باشند.

تغذیه و تناسب اندام:

مراقبت از سلامت جسمی نیز برای اوتیسم در بزرگسالی مهم است. مواد غذایی مناسب و فعالیت‌های ورزشی می‌توانند به بهبود عملکرد مغز و رفع تنش‌های جسمی کمک کنند.

مشارکت در جوامع اوتیسمی:

شرکت در انجمن‌ها و گروه‌های حمایتی برای افراد اوتیستیک می‌تواند ارتباطات اجتماعی را تقویت کند و از اشتراک تجربیات با دیگران بهره‌برداری کند.

مدیریت استرس و اضطراب:

آموزش تکنیک‌های مدیریت استرس و اضطراب می‌تواند به کنترل احساسات و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

مشاوره کاربردی:

مشاوره در موارد مهم زندگی مانند: تحصیل، شغل و روابط می‌تواند به افراد اوتیستیک کمک کند تصمیم‌گیری‌های بهتری بگیرند و به اهداف خود دست پیدا کنند.

همچنین مهم است که خانواده‌ها و دوستان افراد اوتیستیک نیز نقش مهمی در پشتیبانی از آنها داشته باشند. توجه و حمایت خانواده و اجتماع می‌تواند به توسعه مهارت‌ها و افزایش اعتماد به نفس افراد اوتیستیک کمک کند.

مشکلاتی که افراد مبتلا به اوتیسم به آن دچار می شوند.

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است با مشکلات و چالش‌های متنوعی در زندگی مواجه شوند. این مشکلات می‌توانند در زمینه‌های مختلفی از جمله تعامل اجتماعی، ارتباطات، تفکر و رفتارها، حساسیت‌ها و مهارت‌های روزمره ظاهر شوند. برخی از مشکلات رایج افراد مبتلا به اوتیسم عبارتند از:

•  افراد اوتیستیک ممکن است دشواری در برقراری و حفظ روابط اجتماعی داشته باشند. آن‌ها معمولاً مشکل در تشخیص اشارات غیرکلامی مانند انفعالات صورتی و بدنی دارند.
•  اوتیسم در بزرگسالی می‌تواند تأثیرات منفی بر توانایی افراد در ارتباط کلامی و غیرکلامی داشته باشد. برای برخی افراد، تفسیر صحیح احساسات و نیازهای دیگران چالش‌برانگیز است.
• برخی افراد اوتیستیک ممکن است با مشکلات در توسعه زبانی و تفکر کلامی مواجه شوند. این می‌تواند تأثیر منفی بر توانایی ایجاد و برقراری ارتباطات ارتباطی داشته باشد.
• افراد اوتیستیک ممکن است دشواری در ادراک و تطابق با نیازها و انتظارات اجتماعی داشته باشند. این ممکن است باعث تعارض در تعاملات اجتماعی شود.
•  برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است دشواری در تفکر انتزاعی، ادراک از دیدگاه دیگران و حل مسائل پیچیده داشته باشند.
• افراد اوتیستیک ممکن است حساسیت‌های زیادی نسبت به تحریک‌های حسی مانند نورهای شدید، صداهای بلند، یا بافت‌های لباس داشته باشند.
•  برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در تنظیم رفتار و کنترل عواطف مشکل داشته باشند. این می‌تواند به شکل‌های مختلفی نظیر تعصب‌ها یا تغییرات ناگهانی در رفتار ظاهر شود.
• بسیاری از افراد اوتیستیک تمایل به تکرار عملیات یا تمرکز بر علاقه‌های محدود دارند. این ممکن است محدودیت‌هایی بر روی تجربیات و فعالیت‌های روزمره آنها ایجاد کند.

---

بیشتر بخوانید: گفتاردرمانی

---

گفتار درمانی و اوتیسم در بزرگسالی

گفتاردرمانی یکی از مهمترین مداخلات برای افراد بزرگسال مبتلا به اوتیسم است. این نوع درمان با هدف بهبود مهارت‌های زبانی، ارتباطی، و اجتماعی انجام می‌شود و می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد اوتیستیک کمک کند. در ادامه به برخی نکات مهم در مورد گفتاردرمانی و اوتیسم در بزرگسالی می پردازیم.

قبل از شروع درمان، انجام ارزیابی اولیه توسط یک گفتاردرمان متخصص در اوتیسم ضروری است. این ارزیابی به تشخیص نیازها و مشکلات خاص هر فرد برای تعیین برنامه درمانی مناسب کمک می‌کند.

هر فرد اوتیستیک دارای نیازها و مشکلات منحصر به فردی است. بنابراین، برنامه درمانی باید به صورت فردی تنظیم شود و متناسب با مهارت‌ها و ضعف‌های هر فرد باشد.

گفتاردرمانی به بهبود مهارت‌های زبانی افراد اوتیستیک کمک می‌کند. این شامل افزایش دایره واژگان، توانایی تفکر کلامی و توانایی ارتباطی می‌شود.

افراد اوتیستیک ممکن است مشکلات در تفسیر عبارات چهری و صداهای غیرکلامی داشته باشند. گفتاردرمانی می‌تواند به افراد کمک کند تا مهارت‌های ارتباطی و تفاهم با دیگران را توسعه دهند.

اوتیسم ممکن است با مشکلات در تعاملات اجتماعی مواجه شود. گفتاردرمانی می‌تواند به بهبود مهارت‌های اجتماعی از جمله تشخیص اشارات اجتماعی و مشارکت در گفتگوهای گروهی کمک کند.

گفتاردرمانی می‌تواند به افراد اوتیستیک در توانایی شروع و حفظ مکالمات کمک کند. این مهارت می‌تواند در محیط‌های اجتماعی و حرفه‌ای مفید باشد.

بهبود مهارت‌های خواندن و نوشتن می‌تواند به افراد اوتیستیک در تحصیلات و شغل‌ها کمک کند.

مهمترین نکته این است که مداخله زودهنگام باعث بهبود نتایج درمانی می‌شود. بنابراین، اگر شما یا کسی در خانواده تازه تشخیص اوتیسم در بزرگسالی گرفته‌اید، به سرعت به متخصصین گفتاردرمانی مراجعه کنید.

خانواده بازیابی مهمی در موفقیت درمانی افراد اوتیستیک دارند. آموزش و پشتیبانی خانواده نیز باید در برنامه درمانی در نظر گرفته شود.

گفتاردرمانی به مداومت نیاز دارد. پیگیری و تمرین‌های روزانه باعث بهبود مستمر مهارت‌ها می‌شود.

نتیجه گیری

اوتیسم یک اختلال طیفی است که بر توانایی ارتباطی، اجتماعی، و زبانی افراد تأثیر می‌گذارد. افراد بزرگسال مبتلا به اوتیسم نیز نیاز به مداخلات و حمایت‌های خاص دارند تا بهبود مهارت‌ها و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند. درمان‌های مختلفی از جمله گفتاردرمانی، توانبخشی، مشاوره روانی و پشتیبانی خانواده برای افراد اوتیستیک در دسترس است.

مهمترین نکته این است که مداخله زودهنگام و پیگیری مداوم در درمان اوتیسم بسیار موثر است. همچنین، افراد اوتیستیک باید به امکانات و منابع مختلفی دسترسی داشته باشند تا در زندگی روزمره، تحصیلات، و شغل‌های مختلف موفقیت‌آمیز باشند.

با توجه به تنوع علائم و نیازهای افراد اوتیستیک، هر برنامه درمانی باید به صورت فردی تنظیم شود. همچنین، پشتیبانی از خانواده و ایجاد محیطی حاکم بر تفهیم و تقبل مهمی در بهبود وضعیت افراد اوتیستیک است.

سوالات متداول 

آیا افراد بزرگسال اوتیسمی می‌توانند مهارت‌ها و توانایی‌های جدید یاد بگیرند؟

بله، افراد بزرگسال مبتلا به اوتیسم می‌توانند مهارت‌ها و توانایی‌های جدید یاد بگیرند. این فرآیند ممکن است زمان ببرد اما با تلاش و تمرین مداوم، بهبود می‌آورند.

آیا داروها می‌توانند در درمان اوتیسم در بزرگسالی مفید باشند؟

در حال حاضر داروها تنها برای کاهش علائم همراهی مانند افسردگی و اضطراب در افراد اوتیستیک تایید شده‌اند. هر چند که این داروها نمی‌توانند اوتیسم را درمان کنند، اما می‌توانند به بهبود علائم همراهی کمک کنند.

چگونه می‌توان در کمک به یک فرد بزرگسال مبتلا به اوتیسم مشارکت داشت؟

به عنوان خانواده یا دوست، می‌توانید با ارائه حمایت‌های اجتماعی و معنوی، تشویق به مشارکت در مراکز حمایتی و انجمن‌های اوتیسم، و به اشتراک گذاری منابع و اطلاعات مفید به فرد مبتلا به اوتیسم کمک کنید.